Περιβαλλοντική διαχείριση και Πράσινη ανάπτυξη.

Το παράδειγμα των συστημάτων διαχείρισης περιβάλλοντος στην ελληνική επιχείρηση. Προοπτικές και Διλήμματα.

*Η Δρ. Ζέφη Δημαδάμα είναι Περιβαλλοντολόγος-Περιφερειολόγος
Οι σύγχρονες πολιτικές για το περιβάλλον προέκυψαν κυρίως από την όξυνση των προβλημάτων που σχετίζονται με τη εντατικοποίηση της υπερεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και των προβλημάτων της ρύπανσης. Μια από τις βασικότερες παραμέτρους όμως, η οποία οδήγησε στην υιοθέτηση πολιτικών για το περιβάλλον, ήταν η διαπίστωση ότι τα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι άμεσα συνυφασμένα με την οικονομική ανάπτυξη και με φαινόμενα τα οποία συνδέονται με αυτήν, όπως η εκβιομηχάνιση, η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού, η εντατική καλλιέργεια της γης, η αστικοποίηση κ.α.
Με την κρίση του κυρίαρχου μοντέλου οικονομικής μεγέθυνσης (δεκαετία του 70) αμφισβητήθηκε κατά πόσο οι κανονιστικές (υποχρεωτικές) πολιτικές για το περιβάλλον μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα νέα προβλήματα του περιβάλλοντος και ταυτόχρονα της οικονομικής κρίσης. Στο πλαίσιο αυτό διαμορφώνεται για πρώτη φορά, ο στόχος της «αειφόρου ή βιώσιμης ανάπτυξης» που υποδηλώνει την ανάγκη διατήρησης του φυσικού περιβάλλοντος αλλά ταυτόχρονα και τη διασφάλιση της οικονομικής ανάπτυξης.
Η νέα περιβαλλοντική πολιτική προσπάθησε να ενσωματώσει πολλές παραμέτρους τόσο σε μάκρο όσο και σε μίκρο επίπεδο προωθώντας κίνητρα για την προστασία του περιβάλλοντος αλλά ταυτόχρονα και για την οικονομική αποδοτικότητα των επιχειρήσεων[1]. Έτσι οι ευρωπαϊκές πολιτικές φιλοδοξούν ως επί τω πλείστων να προασπίζουν την ισορροπία (όσο αυτό είναι εφικτό) μεταξύ των δυο παραπάνω σκοπών με διττό και συγκεκριμένο στόχο όπως για παράδειγμα τη μείωση των παραγόμενων ρύπων με την ενίσχυση των τεχνολογικών βελτιώσεων οι οποίες θα συνδράμουν προς τη βελτίωση του παραγόμενου προϊόντος (ποιοτικά ή και ποσοτικά) αλλά και οι οποίες θα βελτιώνουν τις εκροές της βιομηχανίας στο περιβάλλον.