Από τη λέξη «κάρη» και το χτύπημα που έκαναν στο πίσω μέρος της κεφαλής στην Κάρα, στον «εκ του συστάδην πόλεμο», όπου εφάρμοζαν ένα ιδιαίτερο τρόπο πολέμου, επονομάσθηκαν (Καρηβαρείτες), δηλαδή, αυτοί που προκαλούσαν την «Καρηβαρεία» τη ζάλη ή τον πόνο στην κεφαλή.
Προϊόντος του χρόνου, η «κάρη» έγινε κρανίο, έτσι επονομάσθηκαν «Κραβαρίτες». Την τακτική αυτή την εφάρμοζαν ως το 1821, όπως φάνηκε από χτυπήματα στη μάχη του χαράτσι σε Τουρκαλβανούς. Η προσωνυμία αυτή φαίνεται να δόθηκε το 426 π.Χ. στον πολέμο με τους Αθηναίους. Αλλά ας επανέλθουμε στους Κουρήτες και την επικράτειά τους. Ο Όμηρος μας λέει ότι οι Κουρήτες ήρθαν από την Κρήτη (Εγκυκλοπαίδεια «Επιστήμη και Ζωή»). Ο Σκυμ ο Χίος (474 - 536 στ.) αναφέρει «Κουρήτες γάρ κατώκουν αυτήν τό πρότερον» και ο Στράβωνας «Κουρήτες Πλευρώνιοι ονομασθῆναι» - (Ι 465). Από το βιβλίο του Συμβούλου Μέσης Εκπαίδευσης Αγρινίου και διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Κ. Νεράντζη «Προϊστορικές λατρείες Αιτωλών και Αγραιών» βλέπουμε ότι η μητέρα των Κουρητών είναι η Κόμπη με καταγωγή από την οφιονεία, που επιχωριάζει στην Πλευρώνα. Η Κόμπη είναι κατά την Ελληνική μυθολογία η πρώτη γυναίκα που ανακάλυψε το χαλκό, και τα όπλα. Απ' αυτήν πήρε το όνομά της η Χαλκίδα, όπου πριν ονομαζόταν και Αλίκυρνα. Στην οφιονεία υπάρχει η Αρχαία Πόλη «Αλικόραινα» όπως τη λένε οι Βοτσαϊτες, οι οποίοι την κατοικούσαν έως πρόσφατα στις αρχές του αιώνα. «Αλικάραινα» επίσης την αναφέρει ο χάρτης της Γεωγραφικής Υπηρεσίας, χάρτης απόλυτης ακρίβειας και την τοποθετεί ακριβώς στη θέση όπου υπάρχει στην οφιονεία σήμερα. Ποτέ δεν δέχτηκαν τους Αιτωλούς οι Κουρήτες και είχαν αλλεπάλληλους πολέμους μαζί τους.
Πολύ αργότερα, πιθανόν μετά τον Τρωικό πόλεμο, έγιναν Αιτωλοί, όταν κατακτήθηκαν πολύ δύσκολα από το βασιλιά Αιτωλό που είχε έρθει από την Ηλεία κι έδωσε στην Αιτωλία το όνομά του. Λέμε ότι οι πρώτοι κάτοικοι ήταν οι κουρήτες στην Αιτωλία, γιατί οι Ακαρνάνες ήταν ταυτόχρονοι και δεν ανήκαν τότε στην Αιτωλία.
Κατείχαν Αποδοτοί και Οφιονείς μια τεράστια έκταση που έπιανε απ' το Ευηνοχώρι (Καλυδώνα και Πλευρώνα, πλησίον του Μεσολογγίου) κι έφθανε ως το Μαλλιακό Κόλπο. Ο Στράβωνας μας λέει «Τό ἔθνος τῶν ὀφιονών μέγα ἐστί καί μάχιμον, οἰκοῦν δέ κατά κώμους ἀτειχίστους» (Γ 89).
Από την προϊστορική εποχή λοιπόν έως σήμερα ο Δήμος Αποδοτίας και οφιονείας δεν εντάχθηκε ποτέ, υπήρξε ξεχωριστό τμήμα. Στη Βυζαντινή περίοδο, όταν το 1271 που το Δεσποτάτο Ηπείρου διαιρέθηκε σε δύο κρατίδια., η χώρα των οζολών Λοκρών, αναφέρεται ως ξεχωριστή χώρα, και η Αποδοτία οφιονεία αποτελεί μια από τις εξαιρέσεις και αναφέρεται επίσης σαν ξεχωριστή χώρα.
Μετά το 1499 που οι Τούρκοι κατέλαβαν τη Ναύπακτο με τη γύρω περιοχή της, την ονόμασαν Βενέτικο (γιατί την κατείχαν πριν οι Ενετοί). Το Βόρειο όριο ήταν της περιοχής του Βενέτικου και το νότιο το όριο των Κραβάρων. Το 1835 ήταν Δήμος και το ίδιο έτος ιδρύθηκε το Ειρηνοδικείο Κραβάρων και στη δικαιοδοσία του συμπεριελάμβανε τους Δήμους Προσχίου, Κλεπαϊδας, Πυλλήνης, Αποδοτίας οφιονείας, το χωριό Κόνισκα και μερικά άλλα χωριά του τέως δήμου Παμφίας από την επαρχία Τριχωνίδας ως και τα χωριά Τέρνον και Τερπίτσα εκ του Νομού Ευρυτανίας, ολόκληρη την ορεινή Ναυπακτία και των γειτονικών περιοχών π.χ. της Δωρίδας.
Το ειρηνοδικείο το χειμώνα είχε την έδρα του στον Πλάτανο και το καλοκαίρι στην Άνω Χώρα, πρωτεύουσα του Δήμου Αποδοτίας.
Παράλειψα να πω, ότι είχαν δικό τους Στρατηγό που ονομαζόταν στρατηγός Κραβάρων, τον Σιαφάκα και τον Πανουργιά.